Το μοσκοκάρφι (γαρίφαλο) ήταν το πολυτιμότερο μπαχαρικό του πρώιμου εμπορίου με καταγωγή από τις νήσους Τερνάτε, Τιντόρε και Μπακάν του συμπλέγματος Μολούκες της Ινδονησίας. Κατά τα προ Χριστού έτη, απαγορευόταν σε όσους επισκέπτονταν την αυτοκρατορική Αυλή της  Κινεζικής Δυναστείας Χαν, να απευθύνουν το λόγο τους στον αυτοκράτορα αν δεν είχαν προηγουμένως «γλυκάνει» την αναπνοή τους με το «ευωδιαστό καρυόφυλλο», τo γαρίφαλο της Ιάβας. Λόγω του γεωγραφικού περιορισμού του, το μοσχοκάρφι βρήκε το δρόμο για την Ευρώπη μόλις τον 11ο αιώνα μ.Χ. από τους Άραβες εμπόρους, οι οποίοι ήλεγχαν το εμπόριο πολλών μπαχαρικών προς την Ευρώπη εκείνη την περίοδο.

Κατά το Μεσαίωνα, Κινέζοι, Μαλαισιανοί και Άραβες έμποροι, αγόραζαν μπαχαρικά από περιοχές της σημερινής Ινδονησίας και της Νοτιοανατολικής Ινδίας και τα μετέφεραν με βάρκες ή με καμήλες και άλλα υποζύγια ζώα μέσα από το Δρόμο του Μεταξιού στον Περσικό Κόλπο. Από τον Κόλπο, τα μπαχαρικά έφταναν στην Κωνσταντινούπολη και τη Δαμασκό και από εκεί στην Ευρώπη.

Για αρκετό καιρό, το εμπόριο των μπαχαρικών ελεγχόταν από τα Σουλτανάτα των Βόρειων Μολούκων - του Τιντόρε που καθιερώθηκε το 1257, και του Τερνάτε που ιδρύθηκε το 1257. Και τα δύο είχαν τη βάση τους σε μικρές νήσους και πολεμούσαν συχνά μεταξύ τους. Ο πιο πολύτιμος καρπός τους ήταν το γαρύφαλλο και την προστασία τους είχαν αναλάβει οι αρμάδες Κόρα Κόρα - πολεμικά κανό επανδρωμένα με περισσότερο από 100 κωπηλάτες. Τα σουλτανάτα βέβαια, βασίζονταν στους Μαλαισιανούς, Άραβες και Ιαβανούς εμπόρους για τη διανομή των αγαθών τους.

Η μοσχοκαρυδιά απαιτεί μηδαμινή προσπάθεια για να αναπτυχθεί. Η ζωή ήταν καλή και εύκολη για τους νησιώτες που καλλιεργούσαν το μπαχαρικό που απλά περίμεναν τον καρπό να ωριμάσει , για να συλλέξουν τους σπόρους και να τους δώσουν σε εμπόρους σε αντάλλαγμα για τροφή, ρουχισμό και άλλες ανάγκες τους. Ο «πόλεμος των μπαχαρικών» εκείνη την εποχή, μαινόταν ακόμα μεταξύ Μουσουλμάνων και Κινέζων.