Κισσός φύλλα (Hederae helix folia conc) Θάμνος αειθαλής, έρπων ή αναρριχώμενος. Τα φύλλα του είναι δερματώδη, γυαλιστερά, με 3-5 λοβούς, βαθυπράσινα στην επάνω επιφάνεια και ωχροπράσινα στην κάτω. Τα άνθη του μικρά, πρασινοκίτρινα και τα κλαδιά του χνουδωτά. Ο κισσός αυτοφύεται στην Ελλάδα, είναι δε πολύ κοινό φυτό, γνωστό και σαν μπρουσκλιά, μπρούσκλι, κίσνερας. Αρχικά φαίνεται πως φύτρωνε μόνο στην Ασία, λέγεται δε ότι εισήχθη στην Ευρώπη από τον Διόνυσο, επειδή παλαιότερα ονομαζόταν Διονύσιον και Πέρσις, ήταν δε αφιερωμένο στον θεό αυτόν. Οι Αχαρνείς, οι οποίοι ονόμαζαν τον θεό Κισσόν, έλεγαν ότι το φυτό αυτό πρωτοφύτρωσε στον δήμο τους, γι’ αυτό και το ονόμαζαν Αχαρνικό. Εκτενώς για τον κισσό γράφει ο Θεόφραστος. Κατά τον Διοσκουρίδη, ονομαζόταν Κίσσαρος, Κίθαρος, Χρυσόκαρπος, ποιητική, κολυμβήθρα, Νύσιον, Διονύσιον, Ιθυνστήριο, Περσίς, Κήμος και Ασπλήνος.
Τα κισσόφυλλα και τους καρπούς του κισσού τα χρησιμοποιούσε η λαϊκή ιατρική για την καταπολέμηση της ελονοσίας. Ο κισσός συνίσταται επίσης εναντίων ορισμένων παθήσεων του δέρματος, για τα δαγκώματα από δηλητηριώδεις αράχνες και φίδια, σαν αντισυλληπτικό, σαν αντιπηκτικό του αίματος και αντισπασμωδικό. Τα νωπά φύλλα είναι επίσης αντινευραλγικά, αποσυμφορητικά και κατά της κυτταρίτιδας. Μπορούν να συμβάλουν στην απώλεια λίπους και να βελτιώσουν έτσι την εμφάνιση του σώματος.
Σήμερα ο Κισσός χρησιμοποιείται στην ομοιοπαθητική, σε βάμμα εναντίον της ρινίτιδας, του ραχιτισμού και του καταρράκτη.

Σημείωση: Η ως άνω παρουσίαση του φυτού, σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή. Η συμβουλή ειδικού κρίνεται απαραίτητη πριν από την χρήση του φυτού.