Γλυκόριζα (Liquiritia) Η γλυκόριζα (Αγλυκόριζα, Ρεγολίτσα, Αγγλικά: Licorice Root, Sweet Licorice, Sweet Wood Γερμανικά: Lacrisse, Γαλλικά: Liquorice, Reglisse, Ιταλικά: Regolizia,) είναι γένος φυτών που περιλαμβάνει 18 είδη μεταξύ των οποίων είναι η Αμερικάνικη γλυκόριζα Glycyrrhiza lepidota, η Κινέζικη  Glycyrrhiza uralensis και η Glycyrrhiza glabra (γλυκύρριζα η λεία)  οι οποίες χρησιμοποιούνται για τις φαρμακευτικές ιδιότητες και ανήκουν στην οικογένεια των Κυαμοειδών (Fabaceae).

Είναι φυτό πολυετές που φτάνει σε ύψος το 1m με ρίζες που φτάνουν τα 1-2m οι οποίες είναι κυλινδρικές, διακλαδισμένες και σαρκώδεις. Οι βλαστοί του φυτού είναι όρθιοι, ραβδωτοί και χνουδωτοί ενώ τα φύλλα του είναι πτεροειδή. Τα άνθη της έχουν χρώμα μπλε και τα φύλλα της είναι σε σχήμα φτερού, χρώματος πράσινου ανοιχτού. Αναπτύσσονται σε βαθιά, χουμώδη, υγρά εδάφη και ηλιόλουστες θέσεις και την συναντούμε σε μεγάλες αποικίες σε χαμηλό υψόμετρο και σε εδάφη χέρσα και ακαλλιέργητα.

Το όνομα του προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «γλυκύ» και «ρίζα» που σημαίνει γλυκιά ρίζα λόγο της γεύσης. Ήταν γνωστός από την αρχαιότητα, οι δε Αιγύπτιοι τον χρησιμοποιούσαν, μαζί με το κύμινο και τη μαντζουράνα, για τη μουμιοποίηση των νεκρών έχει βρεθεί στον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών (1398 π.Χ.). Η πρώτη αναφορά της γλυκόριζας καταγράφηκε σε αρχαίες Ασσυριακές επιγραφές και Αιγυπτιακούς πάπυρους, καθώς αναγνώριζαν την αποτελεσματικότητα της κατά του βήχα, του κρυολογήματος και του ρίγους. Οι Έλληνες έμαθαν τη γλυκιά αυτή ρίζα από τους Σκύθες, έτσι ο Θεόφραστος την ονόμασε «ρίζα των Σκυθών» το 3ο αιώνα π.Χ., αποκαλώντας τη θεϊκή για τις ασθένειες των πνευμόνων. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι και Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη γλυκόριζα για φαρμακευτικούς λόγους όπως σε σιρόπια για το βήχα ή ενάντια στα στομαχικά έλκη ενώ λέγεται ότι ο Ναπολέων μασούσε κομμάτια γλυκόριζας.

Δρα ως αποχρεμπτικό, μαλακτικό, ήπιο υπατικό ενώ έχει αντιγλεγμονώδη δράση και είναι ωφέλιμο σε προβλήματα σπλήνας, γαστρίτιδας και πεπτικού έλκους. Η αποξηραμένη ρίζα, αφού αφαιρεθεί ο πικρός φλοιός της, συστήνεται για κρυολογήματα, ερεθισμένο λαιμό και βρογχικό κατάρρου. Μειώνει τα επίπεδα των οξέων του στομάχου, ανακουφίζοντας έτσι από τις καούρες. Έχει σημαντική ικανότητα να θεραπεύει τα έλκη του στομάχου, επειδή επικαλύπτει με προστατευτική γέλη τα τοιχώματα. Διευκολύνει επίσης τις κινήσεις του παχέος εντέρου. Έχει θετική δράση σε βρογχική καταρροή, βρογχίτιδα, πνευμονία και βήχα. Είναι διουρητική και συστήνεται κατά του διαβήτη και της χοληστερίνης. Χρησιμοποιείται για την κάλυψη της δυσάρεστης γεύσης άλλων φαρμάκων ή για την δική της κατευναστική επίδραση στον επίμονο βήχα. Επίσης, επενεργεί θετικά σε προβλήματα στρες. Σε προβλήματα αρθρίτιδας όπου λαμβάνονται κορτικοειδή σκευάσματα, βοηθά για την καλύτερη λειτουργία των επινεφριδίων. Είναι διουρητική και συστήνεται κατά του διαβήτη και της χοληστερίνης.

Το γλυκό συστατικό των ριζών της γλυκόριζας είναι η γλυκυριζίνη ή γλυκυριζινικό οξύ. Η γλυκυριζίνη είναι μία γλυκαντική ουσία με γλυκύτητα περίπου 50 φορές εκείνης της ζάχαρης. Ακόμα περιέχει τανίνη, άλατα ασβεστίου και μαγνησίου, ασπαραγίνη, κετόνες και κουμαρίνες.  

Η γλυκόριζα είναι δημοφιλής στην Ιταλία, ιδιαίτερα στο Νότο, στην φυσική της μορφή. Η ρίζα του φυτού συλλέγεται από το έδαφος, πλένεται και μασιέται για την απόκτηση δροσερής αναπνοής. Χρησιμοποιείται ολόκληρη η ρίζα, σε κομμάτια ή σε σκόνη. Στην κινέζικη κουζίνα η γλυκόριζα χρησιμοποιείται ως καρύκευμα για εύγεστα φαγητά. Συχνά προστίθεται για να δώσει γεύση σε ζωμούς και φαγητά τα οποία σιγοβράζουν σε σάλτσα σόγιας. Επιπρόσθετα, η γλυκόριζα περιέχεται σε ορισμένα αναψυκτικά (όπως η root beer), και σε ορισμένα αφεψήματα όπου αφήνει μία γλυκιά γεύση μετά την κατανάλωση τους. Η χρήση της γλυκόριζας συνηθίζεται σε διάφορα φάρμακα για να καλύψει δυσάρεστες γεύσεις και χρησιμοποιείται συχνά για να αρωματίσει τσιγάρα.

Σημείωση: Η ως άνω παρουσίαση του φυτού, σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή. Η συμβουλή ειδικού κρίνεται απαραίτητη πριν από την χρήση του φυτού.