Βίνγκα μικρή φυτό ( Vincae perv herba conc ) ( Periwinkle herb cut )

vincaΒίγκα (Vinca m.) Η βίγκα γνωστή και ως αγριολίτσα, αγριολίζα, αγριολέζα, ψιακί (Αγγλικά: Periwinkle, Dwarf periwinkle) είναι γένος φυτών στο οποίο ανήκουν και τα είδη Vinca minor (Βίγκα η ελάσσων) και Vinca major (Βίγκα η μείζον) τα οποία διαθέτουν φαρμακευτικές ιδιότητες και ανήκουν στην οικογένεια των Αποκυνοειδών (Apocynaceae).

Είναι ποώδες, πολυετές και αειθαλές φυτό, που φτάνει τα 30cm με κοντό στέλεχος και βλαστούς που ανυψώνονται αρχικά για να ξαναπέσουν στο έδαφος και να ριζώσουν σχηματίζοντας έτσι ένα πυκνό χλοοτάπητα. Η ρίζα του είναι ινώδης και άσπρη. Τα φύλλα του είναι πράσινα, γυαλιστερά, αντίθετα, αυγοειδή, με κοντό μίσχο και τα άνθη  μοναχικά, κυανά, λιλά με 5 πέταλα με μακριούς μίσχους. Παρουσιάζει εξαιρετική αντοχή σε δύσκολες συνθήκες, όπως ξηρασία, έλλειψη ηλιοφάνειας, ψύχος και ατμοσφαιρική μόλυνση και ευδοκιμούν σε υγρά, στραγγιζόμενα εδάφη και ηλιόλουστες ή ελαφρά σκιασμένες θέσεις.

Ο Διοσκουρίδης την αναφέρει ως «κληματίδα, φιλαιτέριον, δαφνοειδές, μυρσινοειδές ή πολυγονοειδές» και απέδιδε σε αυτήν πολλές θεραπευτικές ιδιότητες, ιδιαίτερα στα φύλλα και τα κοτσάνια και τα οποία συνιστούσε για τη θεραπεία της δυσεντερίας και της διάρροιας. Ήταν σύμβολο της παρθενίας και στην Ιταλία στόλιζαν τα φέρετρα νέων παιδιών και στο Βέλγιο τον δρόμο που θα περάσουν οι αρραβωνιασμένοι, γιατί τη θεωρούν σύμβολο ευζωίας, ευτυχίας και ευτεκνίας. Στη Γαλλία την ονόμαζαν «βιολέτα των μαγισσών» καθώς τη χρησιμοποιούσαν σε μαγικά φίλτρα. Στη χώρα μας την θεωρούμε προάγγελο της άνοιξης και τη φυτεύουμε σε δημόσιους κήπους. Τα φύλλα του φυτού, όπως αναφέρει ο Ντε Καντολέ, τα χρησιμοποιούσαν άλλοτε στην βυρσοδεψία και στην οινοποιία για τη βελτίωση των κρασιών που προσβάλλονται από πάχυνση (αρρώστια κρασιών). Παλιά οι μαίες το χρησιμοποιούσαν για την ελάττωση ή την τέλεια στείρευση της εκκρίσεως του γάλακτος των μαστών, όπως σε περίπτωση νοσηρών παρεπομένων της επισχέσεως του γάλακτος. Η Μικρή Βίγκα (Vinca minor) και η αδελφή της Μεγάλη Βίγκα (Vinca major) κάποτε θεωρούνταν δηλητηριώδεις για τους ανθρώπους, αλλά οι έρευνες έδειξαν ότι αυτός ο φόβος ήταν αδικαιολόγητος.

Οι θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού οφείλονται σε δύο συστατικά που περιέχουν τα φύλλα του, τη δεψίνη και το γαλλικό οξύ. Διαθέτει καταπραϋντικές, στυπτικές, εμμηναγωγικές, αιμοστατικές και αντισηπτικές ιδιότητες. Το έγχυμα του βοτάνου το έπιναν οι λεχώνες που δεν επρόκειτο να χρειαστούν το γάλα τους για τον θηλασμό των νεογνών τους αλλά η κύρια χρήση του είναι στην αντιμετώπιση της πολύ έντονης αιμορραγίας, είτε κατά τη διάρκεια της εμμηνόρροιας είτε όταν υπάρχει απώλεια αίματος ανάμεσα στις περιόδους (μητρορραγία). Το έγχυμα του φυτού συνίσταται κατά των αιμοπτύσεων που συνοδεύονται από πυρετό, κατά της λευκόρροιας, των φλεγμονών των αδένων, γενικά των παθήσεων του λαιμού που προέρχονται από ψύξη, ως αιμοστατικό φάρμακο (πολύ αποτελεσματικό), ως αντισηπτικό για πλύσεις πληγών και σε επιθέματα. Το αφέψημα έχει χρησιμοποιηθεί για υποκλυσμούς κατά της κολίτιδας και σε επιθέματα κατά της μαστίτιδας ενώ εξωτερικά ωφελεί τις κολπικές εκκρίσεις και τις αιμορραγίες της μύτης.

Περιέχει αλκαλοειδή, καροτίνη, βιταμίνη C, σαπωνοειδείς ουσίες, τανίνες και γαλακτικό οξύ. Ανάμεσα στα αλκαλοειδή που έχουν απομονωθεί τα κυριότερα είναι η βινκαμίνη που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική βιομηχανία ως αγγειοδιασταλτικό και ως διεγερτικό του εγκεφάλου και η ρεσερπίνη η οποία χρησιμοποιείται για να κατεβάζει την υψηλή πίεση του αίματος.

Οι ουσίες του φυτού προστίθενται σε φάρμακα για την διαστολή των αρτηριών και τη θεραπεία της λευχαιμίας. Στην ομοιοπαθητική ιατρική η βίγκα δίνεται για να βελτιώσει την αιμάτωση του εγκεφάλου, για την αντιμετώπιση των πονοκεφάλων, της ζαλάδας και της αμνησίας.

Σημείωση: Η ως άνω παρουσίαση του φυτού, σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή. Η συμβουλή ειδικού κρίνεται απαραίτητη πριν από την χρήση του φυτού.
Εκτύπωση