Πιπερόριζα Το τζίντζερ ήταν γνωστό στη Κίνα και την Ινδία  από τα αρχαία χρόνια και το εκτιμούσαν για τις θεραπευτικές του ιδιότητες και τη δυνατή γεύση του. Από την Ανατολή, το έφεραν οι Έλληνες στην Ευρώπη, αλλά οι Ρωμαίοι ήταν εκείνοι που διέδωσαν τη χρήση του στη Δύση. Το ελληνικό του όνομα, Ζιγγίβερις, και το λατινικό του , Zingiber, προέρχονται από τη σανσκριτική λέξη singabera. Το Μεσαίωνα ανθούσε το εμπόριό του, ενώ στις αρχές του 16ου αιώνα οι Ισπανοί το μετέφεραν στην Αμερική και στις Δυτικές Ινδίες, όπου εγκλιματίστηκε με επιτυχία. Είναι από τα πιο συνηθισμένα καρυκεύματα και αποτελεί βασικό συστατικό της κινεζικής και της αγιουρβεδικής ιατρικής. Θεωρείται μάλιστα και αφροδισιακό, πιθανόν επειδή διεγείρει την κυκλοφορία του αίματος. Το τζίντζερ  είναι πολυετές φυτό, που μοιάζει με καλάμι και έχει παχιά, διακλαδιζόμενα ριζώματα. Φτάνει το ένα μέτρο ύψος και έχει ζωηρά πράσινα λογχοειδή φύλλα. Τα άνθη του είναι κιτρινοπράσινα και βγαίνουν σε πυκνούς κώνους. Χρησιμοποιείται το ρίζωμά του, φρέσκο ή αποξηραμένο, τεμαχισμένο ή τριμμένο σε σκόνη. Το τζίντζερ έχει αντισηπτικές, αποχρεμπτικές και εφιδρωτικές ιδιότητες. Η φρέσκια ρίζα του τρίβεται και προστίθεται σε τηγανητά. Είναι βασικό συστατικό της κινεζικής και της ταϋλανδέζικης κουζίνας. Η σκόνη του συμμετέχει στην Παρασκευή του κάρι, ως καρύκευμα σε πίκλες και τουρσιά, σε ζύμες και επιδόρπια. Το φρέσκο τζίντζερ, εμποτισμένο σε σιρόπι ζάχαρης, χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική.